در ایران پلهای بسیاری از نظر تاریخی وجود دارد و این هنر از دیر باز در ایران رایج بوده است ولی تمام پلهای ایران دارای دفینه نیستند و فقط پلهای مربوط به یک زمان خاص دارای دفینه هستند. در زمان صفویه برای همه کاروان سراها و پلهای ساخته شده چند خمره سکه دفن می شد تا در اینده برای تعمیرات احتمالی و بازسازی از آنها استفاده شود. بیشتر در زمان شاه عباس صفوی این کار انجام می شد و به همین دلیل پل های دارای دفینه به پل های شاه عباسی معروفند.
در تعریف قدیمی چنین می‌گفتند که پل طاقی است بر روی رودخانه، دره، یا هر نوع گذرگاه که رفت‌وآمد را ممکن می‌سازد. اما امروزه در مبحثمدیریت شهری، پل را سازه‌ای برای عبور از موانع فیزیکی قلمداد می‌کنند تا ضمن استفاده از فضا (نه صرفاً سطح زمین) بتواند عبورومرور و دسترسی به اماکن را تسهیل کند.احتمالاً قدیمترین و ابتدایی‌ترین شکل پل به زمانی بازمی‌گردد که بشر توانست با استفاده از تنه درختان و سنگهای بزرگ، امکان عبور از نهرها و درّه‌ها و مَسیلها را فراهم آورد. ازینرو ساخت پل و استفاده از آن در مناطق کوهستانی و دارای عوارض طبیعی، بیش از نواحی مسطّح و کویری معمول بوده است.
دفینه پل ها در دوره صفوی :
علاوه بر پلهای قوسی زیبا و متعدد که پیش از اسلام به دست رومیان یا ایرانیان ساخته شده بود، پلهای زیادی نیز در عصر اسلامی برپا گردید. شاید بسیاری از پلهای قوسی دوره ساسانی که تاکنون شناخته شده، بر پایه‌های پلهای دوره‌های هخامنشی و اشکانی بازسازی شده باشد. چنانکه بعضی از پلهای دوره اسلامی نیز که به دوره ساسانی منسوب‌اند، درحقیقت طرح یک پل اسلامی بر روی پایه‌های ساسانی است.
مکان های احتمالی که دفینه پل ها در آنجا قرار میگیرند :
– در کف پل و در داخل اتاق اول که شروع پل میشود معمولا سمت چپ کنج دیواره پل در عمق ۲الی ۳ متری
– در پایه پل که معمولا در پایه اول جاساز میکردند به اندازه دو متر از سطح زمین به سمت بالا و نیم متر داخل پایه
– در طاق پل زیر یک آجر که با بقیه متفاوت بوده و قابل تشخیص است
