تهران تا قرنها پس از ظهور اسلام یكی از ییلاقات شهر ری به شمار می‌رفت، كه دارای باغهای میوه فراوان و آب و هوایی سالم و مفرح بود. در بعضی از اسناد از تهران به عنوان بخشی از قصران و بخشی از ری یاد شده و در بخش دیگر در حساب حوزه دماوند بود. در كتیبه‌هایی كه از آشوریان به جای مانده عبور از تهران و رسیدن به دماوند ذكر شده، بطوریكه مرحوم حسن پیرنیا در كتاب ایران باستان می‌نویسد: «یكی از سركردگان آشوری از قلمرو ماد گذشته تا بیكنی یا كوه لاجورد (دماوند كنونی) راند و آشوریها اینجا را آخر دنیا پنداشتند.» …
منطقه تهران که در شمال غرب فلات مرکزی ایران قرار گرفته از زمانهای دور و ادوار پیش از تاریخ منطقه های مسکونی بوده و ردپای فرهنگ های پیش از تاریخی را در گوشه و کنار آن می توان سراغ گرفت. بررسیها و کاوشهای باستانشناسی از یک سده قبل تا به امروز بسیاری از مراکز فرهنگی در دشت تهران را مشخص و معلوم ساخته و نشان می دهد که این دشت حداقل از نیمه دوم هزاره دوم (عصر آهن) تا به امروز مسکونی بوده است. از زمانی که شهر تهران در سال 1200 هـ.ق توسط آقامحمدخان قاجار به پایتختی ایران برگزیده شد تا به امروز حوادث بی شماری را به خود دیده است. تاریخ افسانهای تهران به «شیث بنآدم» و «هوشنگ پیشدادی» می رسد….
