در گذشته های نه چندان دور وسیله اصلی تجارت بین مردم استفاده از چهارپایانی چون اسب ، قاطر و شتر بوده است و همه افراد جهت تجارت معمولا در غالب کاروان تردد می کردند تا از خطر راهزنان در امان باشند و انفرادی سفر تجاری یا تفریحی نمی رفتند.
همه کاروان ها در مسیر راه خود جهت اتراق و استراحت معمولا در کاروانسراها توقف داشتند تا هم انسان و هم حیوانات استراحت کنند.اما این کاروانسراها همه جا نبوده و بیشتر کاروان ها جهت استراحت و رفع تشنگی خود و حیوانات بیشتر از مسیر آب و چشمه عبور می کردند و اونجا اطراق می کردند شاید دو سه روزی اونجا می ماندند .بیشتر دفینه تجار در این مناطق یا فت می شود .چون پول رایج کشور در آن زمان در غالب مسکوکات طلا و نقره بوده یعنی همان سکه های طلا و نقره به همین دلیل حمل پول هم حجیم بوده و هم بسیار خطرناک به خاطر راهزنان فراوانی که در مسیر راه وجود داشتند. به همین دلیل بسیاری از تجار و بازرگانان در مسیر های مختلف قسمتی از سکه های خود را جهت کم شدن ریسک حمل در جایی در گوشه و کنار محل اطراق خود پنهان می کردند تا در زمان برگشت آن را بردارند .و گاها پیش می آمده که آن تاجر به دلیل بیماری یا جنگ و درگیری کشته می شده و آن دفینه به همان صورت باقی مانده هست . اکثر این دفینه های اتفاقی در عمق کم در حد 70 سانتیمتر قرار دارند و معمولا حجم آن نیز به اندازه یک خمره کوچک و یا قراچه می باشد.اگر وارد منطقه ای شدید که دارای چشمه قدیمی و آب فراوان است به شعاع 500 متری آن خوب دقت کنید حتما سنگ یا علامت خاصی را می بینید که می تواند محل دفن دفینه تجار باشد.
