قسمت های مختلف یک گور باستانی
چال
خاک حفاری‌شده گور
در برخی موارد: تاق سنگی یا آجری.
سنگ قبر یا نشانه‌های یادمانی دیگر از جمله گنبد و دیگر سازه‌ها
مردگان را، بسته به فرهنگ ناحیه، کفن‌پوش یا در تابوت در درون چال گور می‌نهند.
گورها و خاکسپاری در دین‌های گوناگون
در ایران منطقه خاورمیانه سنگ قبر را به طور خوابیده بر روی گور می‌گذارند اما در کشورهای فرنگی سنگ گور به شکل ایستاده بالای گور جای دارد. گورها گاه به صورت خانوادگی در بخشی از گورستان در کنار هم یا در محدوده‌ای مشخص با عنوان «گور خانوادگی…» قرار داده می‌شوند و در این حالت گاه این بخش‌ها سرپرست‌ها یا کلیددارهایی هم دارد که متولی گور نامیده می‌شوند.
ایرانیان زرتشتی پیش از اسلام مردگان خود را در دخمه مدفون می‌کردند. دخمه چاهی است سنگی که مرده را در آن قرار می‌دهند. پس از اسلام نخستین گورستان‌ها سنگی بوده و مردگان در آن قرار می‌گرفته‌اند. مانند قبرستان سیراف که قدیمی‌ترین قبرستان کشف شده ایران در دوران اسلامی است. آن‌ها استخوان‌های به‌جامانده از مردگان را نیز در چاله‌ای به نام استودان می‌ریختند.
امروزه در برخی کشورها از دستگاه‌های لیزری نیز برای حکاکی سنگ‌هایی مثل سنگ مزار یا سنگ‌های یادبود استفاده می‌شود. در این روش با اسکن کردن تصاویر و ورود آن‌ها به رایانه می‌توان بدون دخالت دست، آن‌ها را بر روی سنگ قبر حکاکی نمود.
واژه قبر عرب‌شده «گور» است که به صورت قُبور نیز جمع بسته می‌شود. اگر در مورد گور افراد با احترام یاد شود به آن آرامگاه یا مَقبره (جمع: مقابر، مقبره‌ها) نیز می‌گویند. اگر گور فرد محل زیارت شود به آن مزار گفته می‌شود. گور مقدسان و مرشدان دینی را تربت و خاک می‌نامند. در قدیم برای گور واژه «نهفت» و واژه‌هایی چون گورگاه و گورجای هم به‌کار می‌رفته‌است.
محلی که گورهای زیادی در آن در کنار هم کنده شود گورستان یا قبرستان نام دارد و که شهرداری‌های شهرهای ایران از دهه ۸۰ و ۹۰ خورشیدی اصطلاح آرامستان را نیز برای این منظور به‌کار می‌برند.
