در ایران باستان انواع و اقسام روش های دفن وجود دارد و در هر دوره بر اساس باورها و اعتقادات مذهبی و دینی از روش های متنوع و عجیبی برای تدفین مردگان استفاده می کردند .باز کردن این نوع قبرها با دفینه های زیادی برای ما همراست و گاها در این قبور اشیای سر از خاک در می آورند که می توانند قسمتی از تاریخ را تکان دهند و یا آداب و رسوم خاصی را برای ما مشخص سازند. یکی از این انواع قبر ها قبر سردابه ای می باشد.
در گورهای سردابه ای معمولا لوازم زندگی و ابزار کار نهاده شده است. علت این امر می تواند بر اساس اعتقاد به رستاخیز باشد ؛ زیرا از دیرباز عده ای از اقوام باستانی به زنده شدن دوباره مردگان در روز رستاخیز با همان اجساد خاکی باور داشتند و قائل به معاد جسمانی بودند. از این رو، آنان در حفظ اجساد مردگان خود نهایت کوشش را به کار می بردند و برای آن که مردگان پس از زنده شدن در روز واپسین، نیازها و احتیاجات زندگی خود را رفع نمایند، اسباب و لوازم زندگی از قبیل خوراک، پوشاک، وسایل و ابزار کار را با جسد در سردابه می نهادند. حتا برخی از ایشان پا را فراتر نهاده، اسبان، غلامان و کنیزان شخص مرده را زنده و یا پس از کشتن با او دفن می کردند تا در روز رستاخیز بتواند از آن ها استفاده کند. در میان وسایل می توان به ابزارهای جنگی چون شمشیر و خنجر و نیزه های کوتاه و ظروف سفالی و غیر سفالی اشاره کرد.
