دژ زیویه ( ایزیرتو – Izirtu ) یا ارگ حکومتی بخشی از اقوام ایرانی که در محوطه‌ای به همین نام قرار داشت. این محوطه بر رأس کوهی در ۵۵ کیلومتری جنوب شرقی شهر سقز و در ۳۵کیلومتری شهر دیواندره تکاب استان کردستان ایران واقع است. سابقهٔ پویایی و فعالیت در این دژ حداقل به دوران مادها و مانناها در حدود ۷۰۰ پ م مورخ است.
ین دژ شامل تالارها، حیاط، اتاق‌های متعدد، تالار ستوندار، انبار غله، ورودی اصلی و پلکان سنگی است. در این دژ گنجینه‌ای باستانی یافت شده که در بر گیرنده تشت بزرگ مفرغی مزّین به نقوش جنگجویان آشوری است که در نقوش آن عناصری از طلا، نقره و عاج به کار گرفته شده‌است. مهم‌ترین اشیای به دست آمده از این منطقه سر عقاب زرین و گردن‌بندهای طلایی است.
ناحیه‌ای که گنجینه زیویه در آن یافت شده‌است در سده هفتم پیش از میلاد جزو سرزمین ماننا بوده‌است که با مادها علیه آشوری‌ها همدست شده بودند. مانناها در حدود ۶۶۰-۶۵۹ پیش از میلاد از اسکیت‌ها شکست خوردند و سرزمین آن‌ها به دست اسکیت‌ها افتاد و و اسکیت‌ها توانستند با استفاده از استقرار در سرزمین مانناها بر مادها برتری یابند. در گنجیه زیویه تأثیرات هنر اسکیتی نیز دیده می‌شود.
به عقیدهٔ باستان شناسان در اشیاء مکشوف که نفوذ هنرهای مختلف در آن دیده می‌شود کار جواهرسازان محلی ماننا است که در ناحیه شرقی دریاچه اورمیه مسکن داشته‌اند و مرکب از قبایل آسیانی یعنی مردمی که پیش از آریایی‌ها در ایران و آسیای غربی مسکن داشته‌اند، بودند. و به تدریج مجذوب هنر و فرهنگ ایرانی شدند. در سالنامه سارگون دوّم پادشاه آشور، از ویران شدنایزیرتو پایتخت مانناها و زیبیه که شاید همان زیویه باشد ذکری به‌میان آمده‌است. در روزگار آشور بانی‌پال کشور ماننا تحت نفوذ آشور قرار داشت و بعد از سقوط نینوا در ۶۱۲ پیش از میلاد، ماننا جزو قلمرو دولت ماد و سپس حکومت هخامنشیان قرار گرفت
