دفن سکه و طلا و یا به قول معروف گنج که در حقیقت دارایی یک فرد بود تا همین 70 سال گذشته نیز رایج بود . بدلیل نبود بانک و یک مرجع قانونی معتبر و معتمد مردم پول خودشان را که  به شکل سکه بود دفن می کردند تا از شر دزدان و راهزنان در امان باشد و حتی در اکثر موارد فقط خودشان جای آن را می دانستند . در اواخر دوران دفن سرمایه های شخصی اکثرا در منازل خود دفن می کردند حتی در شهر ها .چرا که دستگاهی برای پیدا کردن نبود و بجز صاحب مال کسی قادر به پیدا کردن آن نبود.از مکان هایی که در منازل قدیمی جای دفن سکه ها به شمار می آمده عبارت بوده از : کف حیاط  که معمولا با یک علامت خاص مثل تغییر شکل کاشی و یا علامت ضربدر روی کاشی مکان آن را مشخص می کردند. سقف خانه ها ، سردر ورودی درب اصلی ساختمان و اتاق ها،دیوار روبرویی درب ورودی اتاق نشیمن، کف سردابه ها و یا زیر پله سردابه ، کف تنور، استبل حیوانات ،  و مهمتر از همه و رایج ترین کف طاقچه های اتاق ها . آنچه مسلم می باشد این است که دیوار ساختمان های قدیمی بسیار پهن بوده و از بهترین مکان برای جاساز کردن سکه های خانواده بوده است.