در گذشته های نه چندان دور در ایران و حتی جهان بدلیل نبود ارتباطات و دستگاه های ارتباطی شناخت و اطلاعات مردم یک منطقه نسبت به نقاط دیگر بسیار پایین بوده و مردم بیشتر بر اساس شنیده ها تصمیم سازی می کردند . تاریخ رایج بین مردم تاریخ شغاهی بوده و غالب مردم بیشتر اطلاعات شفاهی را که سینه به سینه نقل می شد باور داشتند. حتی بعد از صنعت چاپ نیز تغییر خیلی خیلی زیادی نداشت چرا که تصویری یا بهتر بگویم عکسی از یک حادثه تاریخی یا منطقه نبوده و بیشتر هنرمندان باز هم بر اساس شنیده های یک حادثه تاریخی یا وصف یک منطقه نقاشی آن نقطه را می کشیدند.
در علم باستان شناسی نیز این قائده مستثنی نبود و بسیاری از مکان های باستانی و محل دفینه ها نیز بر اساس شنیده ها در برخی از کتب ثبت می شده و الان می بینیم و می شنویم که گفته شده در فلا منطقه دفینه ایی هست و یا اینکه فلان پادشاه دفینه اصلی خود را در فلان نقطه پنهان کرده .چرا که اصل کتب های اصلی از بین رفته و این اطلاعات سینه به سینه نقل شده است .
بسیاری از پادشاهان آدرس دفینه های اصلی خود را در کتابی ثبت نمی کردند تا اطلاعات آنها افشاء نشود.
همین قضیه راه را برای سوئ استفاده برخی از شیادان این عرصه باز گذاشته به طوری که فروش بسیاری از نسخه های جعلی باب شده و اتفاقا بازار خوبی هم داشته .
این نوع از نسخه های دفینه به نسخه درویشی مشهور شده چرا که اولین گروهی که در شهر ها و روستاهای ایران دوره گردی می کردند جهت گدایی در حقیقت هم جاسوسی میکردند و هم مکان روستاها را جهت تهیه این نسخه ها یاد داشت میکردند.
و این دفینه ها را به فلان پادشاه یا وزیر نسبت می دادند در صورتی که حتی ناحیه حکومت فلان وزیر یا پادشاه در آن ناحیه نبوده است.
